Vandaag kwam ik tot het besef dat ik vaak partners aantrek die kampen met angsten. Angsten die ervoor zorgen dat ze hun uitweg zoeken in verslavingen of die aan de basis liggen van een ongezonde portie jaloezie. Wanneer we iets zien in een ander, kunnen we onszelf echter ook afvragen of dit element ook speelt in onszelf. Onze partners zijn immers ook onze spiegels. Wat zie je dus zo duidelijk in je partner waar je misschien nog blind voor bent in jezelf?
Bij mij is dat dus angst, want als ik eerlijk ben, laat ik me wel eens leiden door angst. Een heel specifieke angst ook, de angst voor wat anderen zullen zeggen. Want is dat wat ik wil doen wel in lijn met wat ze van mij verwachten? Of kan ik dat wel doen? Want dat kan die of die voor de borst stoten. Eerder dus dan te kiezen voor wat goed voelt voor mezelf, zal ik al eens keuzes maken die misschien minder in lijn zijn met mezelf, maar waarvan ik weet - of denk te weten - dat het anderen kan ontlasten. Toch een soort van pleasegedrag, al zal ik in andere contexten vasthouden aan het feit dat ik zeker geen pleaser ben.
Angst is een heel interessant thema. Want is het niet zo dat we hier allemaal door gevoed worden? Neem het huidige geweld in de wereld en de angst dat de oorlog ook ons land zal bereiken. Dat dit zo erg speelt, hoorde ik gisteren op een familiefeest, want zelf probeer ik me buiten de wereldse discussies en de media te houden.
Maar het is wel zo. Op basis van die angst worden er een aantal beslissingen genomen, in de hoop dat mensen zich weer veilig gaan voelen, dat er geen collectieve paniek uitbreekt.
En toch is met name marketing net gericht op het zaaien van angst. ‘Dit moet je zeker hebben, anders hoor je er niet bij!’ En is erbij horen niet net wat we het liefst willen? Gehoord en gezien worden, want daar valt het vaak op terug. En zo ook worden er op die manier workshops, cursussen en programma’s verkocht: ‘Merk je dit of dat op in je leven? Dan heb je deze workshop nodig!’
Want anders wat? Zijn we dan niet goed genoeg? Alles begint met aanvaarden wie we zijn en, ter uitbreiding, ook hoe de mensen om ons heen zijn.
Begrijp me niet verkeerd, er is niets mis met te willen groeien, met groei uit te nodigen in ons leven. En toch zijn er een aantal zaken die we eerst mogen aanvaarden. Het lichaam waarin we wonen bijvoorbeeld. Hoe we er uitzien. Dat wil niet zeggen dat je niet kan kiezen voor een leuk kapsel en een kledingstijl die bij je past. Dat is eigenheid. Dat is net laten zien wie je bent. Je kan een stukje van je innerlijke op die manier tonen aan de buitenwereld.
Is dat misschien al iets waar je vandaag mee kan beginnen? Zijn er aspecten waar je nu al meteen van kan houden? Van kan aanvaarden dat ze deel zijn van jou? En kan je van andere aspecten uitnodigen dat er groei mag plaatsvinden? Niet omdat iemand anders het zegt, maar omdat je intrinsiek voelt dat je dat wilt? Als volwassen persoon zit je niet meer op de schoolbanken. Er is dus niemand meer die zegt wat je moet doen of leren op het moment dat zij dat willen. Neen, je bent helemaal vrij te kiezen om aan te passen wat jij op dit moment wilt aanpassen. Vrij om te kiezen in welke aspecten je je wilt verdiepen en welke je wilt omarmen zoals ze zijn. Welke je even parkeert naar een later tijdstip en je nu in dit moment aanvaardt dat het zo is. Dat je misschien, net als ik, beseft hoe belangrijk je gezond eten vindt, maar je er nu gewoon even niet de tijd of mentale ruimte vindt om je daar hier en nu mee bezig te houden. Wetende dat dit ruimte creëert voor meer energie in andere aspecten van je leven. Kan je dan ook dankbaar zijn en zien dat dit eigenlijk pure zelfzorg is?
Hoe mooi is het als je meer en meer kan omarmen wat is en één voor één de gebieden kan bekijken waarin je misschien wel stappen vooruit wilt zetten?
Dus ja, er komt een dag dat ik me minder laat leiden door de angst voor oordelen of wensen van anderen. Misschien is die dag nu al aangebroken, nu ik dit inzicht zo duidelijk heb gemaakt aan mezelf. Wie weet?
Welke aspecten kan jij van jezelf aanvaarden? Welke parkeer je? En voor welke zie je misschien nu al ruimte om een eerste kleine stap te zetten?
Dank je Sophie, zo jong en al zo wijs.