Ben ik gefaald?

Ik ben gefaald.

Dat is wat er de afgelopen maanden vaak door mijn hoofd is gegaan. Op de vooravond van mijn 40ste verjaardag vroeg ik mijn ouders of ik weer bij hen mocht intrekken. Welke keuzes heb ik gemaakt in mijn leven dat het zo ver is gekomen?, vroeg ik me af.

Hoezeer vrienden en kennissen me ook probeerden duidelijk te maken dat er veel is wat ik in mijn leven heb opgebouwd, toch was ik er blind voor. Zij hebben immers makkelijk praten, met hun mooie huizen, goedbetaalde jobs e.d. Ik kwam vast te zitten in een slachtofferrol: ‘zie mij, arme duts waar het niet goed mee gaat’. Het was moeilijk om uit deze mindset te komen en ik vertelde zowat iedereen die ik tegenkwam over mijn situatie. 

De dag van mijn 40ste verjaardag brak aan. Nog steeds vastberaden bij mijn ouders in te trekken, was ik die dag mijn oude kamer aan het opruimen toen ik op het boek ‘Een tweede leven: het leven begint bij veertig’ stuitte. Een boek van Barbara Sher uit 1998 waarin mijn moeder - afgaande op de bladwijzer - niet verder was gekomen dan hoofdstuk 1. 

Naar mijn idee kon het niet anders dan een teken zijn. Ik begon doorheen het boek te bladeren, las af en toe een zin en voelde vooral veel weerstand. Volgens het boek had ik namelijk de middelbare leeftijd bereikt. Ben ik dan zo oud dat ik plots daartoe behoor? Wanneer is dat gebeurd? Ik had er zelf nooit bij stilgestaan, omdat ik me ook niet zo oud voel - al durft mijn lichaam soms anders beweren …

Vooralsnog begon ik niet te lezen en enkele dagen later vertelde ik opnieuw aan een groepje 60-plussers hoe ik - nu ik de gezegende leeftijd van 40 heb bereikt - vooral het gevoel had gefaald te zijn. Een man pikte hierop in en vertelde me dat, terugkijkend op zijn eigen leven, hij kon stellen dat zijn leven pas was begonnen bij 40. En ook de vrouwen vielen hem één voor één bij. Allen merkten ze een verandering op in hun leven rond hun 40ste. 

Gesterkt door deze gedachte, nam ik de volgende dag het boek ter hand en begon te lezen. Weerstand voelde ik zeker, maar ook voelde ik ruimte om de dingen anders te bekijken. Een paar weken eerder had ik al tegen enkel vrouwen gezegd dat ik dit moment ook kon zien als een wit blad waarvan ik opnieuw kon beginnen schrijven. Hoewel dat idee me toen aansprak, kon ik het op dat moment nog niet beetnemen. 

Het eerste hoofdstuk van het boek liet me terugkijken naar mijn leven. Heb ik tot dustoe mijn tijd goed besteed?, vroeg de auteur me. Ik besefte dat ik daar niet anders dan positief op kon antwoorden. Ik heb de voorbije 20 jaar gevuld met verschillende jobs en opleidingen, vriendschaps- en partnerrelaties en ik heb op verschillende plekken gewoond binnen Vlaams-Brabant en Limburg. Ik heb geleerd wat voor me werkt, wat niet werkt, wat ik niet meer wil en vooral wat ik wél wil. Als ik er nu op terugkijk, zie ik dit alles als een leerschool. Ik heb me nooit vastgepind op één ding; ik was te gretig om te leren, nieuwe dingen te ontdekken, nooit genoegen te nemen met ‘oké’. Ik streef steeds naar beter. Ik kan je zeggen dat dat niet altijd in mijn voordeel speelt. Elke kwaliteit heeft nu eenmaal ook zijn schaduwkant. De zonnige kant is echter dat ik steeds ben blijven groeien. Dat ik tevreden kon zijn tot ik dat niet meer was en ik ook de ballen had om iets aan de situatie te veranderen. Vaak na eerst herhaaldelijk vast te lopen in mijn eigen gedachten en angsten. Dat is hoe het voor mij gaat en misschien ook voor jou. Me eerst wentelen in mijn angsten alvorens echt actie te ondernemen. Echter kom ik wel tot actie en kan er vanaf dan vanalles in werking worden gezet.

Wat ik leer, is dat er niks mis is met mijn angsten te delen met anderen. Het gevoel waar ik mee zit, leeft misschien ook in hen of in jou. Misschien zit je op een punt in je leven waar je het even niet meer ziet, weet je even niet meer wat de volgende stappen zijn die je hebt te zetten. Omring je met mensen die van je houden en met anderen die weten waar je het over hebt zodat je je begrepen voelt. Het is oké om te voelen wat je nu voelt; die angsten mogen er zijn. Wees alert voor alles wat op je pad komt: een boek dat je uit je eindeloze gedachtenmolen haalt, gesprekken met anderen die een nieuwe kijk geven op de situatie, of misschien iets helemaal anders. 

Wat ik op dit moment meeneem en waar ik mijn aandacht op richt, is dat ik weer vanaf dat nieuwe, witte blad begin. Dat alles opnieuw voor me open ligt. Het leven waar ik nu voor sta, mag ik weer helemaal vormgeven zoals ík dat wil en daarbij is voor mij the sky the limit.