Vorige week kwam ik tijdens een wandeling een bloem tegen, een sneeuwklokje vertelde mijn moeder me later. Dat lag zomaar in het midden van de weg. Ik hield halt, bukte me, raapte het op en keek rond om te achterhalen waar ze vandaan zou kunnen komen. Het bleef een raadsel. Met een schouderophaal en de bloem in mijn hand wandelde ik verder.
Ook gisteren ging ik wandelen en zag ik hoe de eerste blaadjes reeds beginnen te ontluiken. ‘De lente is daar’, was het enige wat ik kon denken en ik voelde de vreugde in mezelf opborrelen. ‘Haaa, de lente.’ Zelfs al is het nog maar februari.
‘De natuur is helemaal in de war.’ Dat is wat ik overal hoor en lees, maar is dat zo? Naar mijn gevoel is de natuur niet bezig met ‘Oei, nu al zo warm? Oei, zoveel regen? Oei, zolang droogte al?’ Neen, de natuur past zich aan en gedijt mee op alles wat zich aandient. De vogels fluiten hun lied, zowel als het sneeuwt, als wanneer de eerste lentestralen zich laten zien. Ongeacht welke maand het is. De natuur denkt namelijk niet in maanden. De natuur leeft op het ritme van de natuur. Het enige wat het kan doen, is meegaan, toegeven aan wat er is.
Er valt daarin veel te leren van de natuur. Want hoe goed doe jij het op gebied van meedeinen met het leven? Niet gefrustreerd raken bij elke verandering die zich aandient? Misschien is het omdat de natuur geen plannen heeft. Neen, de natuur leeft dag per dag. Is niet bezig met de vruchten of de bloemknoppen die al dan niet moeten verschijnen of ligt niet wakker wanneer er één van zijn vele mooie bloemen verwelkt. De natuur neemt alles zoals het komt. De natuur excelleert altijd.
En zo zouden ook wij kunnen meedeinen op alles wat zich aandient in ons leven. Elke tegenslag, elk succes, elk verlies, elke overwinning. Kunnen ook wij excelleren als we meegaan op wat zich aandient. Niet vechten omdat we het anders willen, maar aanvaarden dat het zó is en niet anders en een manier vinden om hierbinnen te navigeren. Veerkrachtig te zijn en mee te buigen wanneer een windvlaag ons onderuit dreigt te vagen.
Kijk naar de natuur. Hoeveel wind er ook is, bomen komen steeds terug tot stilstand waar ze stonden. Misschien met wat afgeknapte takken en verfrommelde blaadjes, maar altijd weer diep geworteld in de aarde.
Zo zijn ook wij veerkrachtig. Enkel durven wij dat al eens vergeten. En weet je, een boom vergeet nooit wie hij is. Een boom blijft een boom, hoe vaak de wind hem ook heen en weer zwiept. En zo blijven wij ook wij, blijf jij ook jij. Tot in je wortel, tot in je kern. Ook wanneer je dat doorheen alle windvlagen even niet meer ziet.
Kommentare